قانون مجازات خودداری از کمک به مصدومین :

ماده واحده

1 – هرکسی که شخص یا اشخاصی را که در معرض خطر جانی هستند را مشاهده کند و بتواند با اقدام فوری خود یا کمک خواستن از دیگران یا اعلام فوری به مراجع صلاحیت دار از وقوع خطر و یا تشدید نتیجه آن جلوگیری نماید بدون آن که با این اقدام خطری متوجه خود شخص او یا دیگران شود و با وجود استمداد یا دلالت اوضاع و احوال بر ضرورت کمک از اقدام به این کار خودداری کند  به حبس جنحه ای به مدت یک سال و یا پرداخت جزای نقدی تا پنجاه هزار ریال محکوم می شود .

در این مورد اگر فرد مرتکب شده از کسانی باشد که به اقتضای حرفه خودش می توانسته کمک موثری کند به حبس جنحه ای از سه ماه تا دو سال یا جزای نقدی از ده هزار ریال تا یکصد هزار ریال محکوم خواهد شد .

مسئولین مراکز درمانی اعم از دولتی یا خصوصی که از پذیرفتن شخص آسیب دیده و اقدام به درمان او یا کمک های اولیه امتناع کنند به حداکثر مجازاتی ذکر شد محکوم خواهند شد .

نحوه تامین هزینه درمان

 این قبیل بیماران و سایر مسائل مربوطه به موجب آیین نامه ای می باشد که به تصویب هیات وزیران خواهد رسید .

2 – هنگامی که کسانی که بر حسب وظیفه یا قانون مکلفند به اشخاص آسیب دیده و یا اشخاصی که در معرض خطر جانی قرار هستند کمک نمایند از اقدام لازم و کمک به آن ها خودداری کنند ، به حبس جنحه ای از مدت شش ماه تا سه سال محکوم می شوند .

3 – دولت مکلف می باشد که در شهرها و راه ها با تناسب با احتیاج مردم مراکز درمان فوری ( اورژانس ) و وسایل انتقال مصدومین و بیمارانی که احتیاج به کمک فوری دارند ایجاد کند و هر آنچه لازم است را فراهم نماید .

4 – مامورین انتظامی هرگز نباید متعرض کسانی که خود متهم نبوده اند و اشخاص آسیب دیده را به مراجع انتظامی و یا مراکز درمانی می رسانند بشوند .

بر اساس قانون فوق مشتمل بر یک ماده پس از تصویب مجلس شورای ملی در جلسه ای در روز سه شنبه 16 اردیبهشت ماه سال یک هزار و سیصد و پنجاه و چهار در جلسه روز دوشنبه پنجم خرداد ماه یک هزار و سیصد و پنجاه و چهار شمسی به تصویب در مجلس سنا رسید .